De zomer smeekt om muziekjes die jong en oud kan meezingen, neuriën, meelallen of meefluiten.
In 1972 beantwoordde één nummer helemaal aan dat profiel: “Popcorn”.
De gepofte maïs die we nu overconsumeren in de bioscoop was toen in onze kontreien nog helemaal niet ingeburgerd.
Er circuleerden ontelbare uitvoeringen en elk land eiste zowat zijn eigen hitartiest op: in Engeland scoorde vooral Hot Butter, in Nederland The Popcorn Makers, in Frankrijk en België Anarchic System.
Op hun single stond zelfs een gezongen versie op de B-kant. Ook Jean-Michel Jarre waagde zich aan een eigen interpretatie, maar hij zou nog 4 jaar moeten wachten vooraleer hij wereldberoemd werd met “Oxygène” en “Equinoxe”.
Het deuntje lag in feite al 3 jaar op de plank en was voor de componist Gershon Kingsley in 1969 niet meer dan een speelse oefening op zijn moogsynthesizers.
Kingsley – een Duitser met de ronkende naam Götz Gustav Ksinski - verdiepte zich vooral in hedendaagse moeilijke muziek en experimenteerde daarbij met de voorradige electronica van die jaren. Het gros van zijn composities was veel te complex voor gewone oren maar die “Pop Corn” ging er wel in. Zo werd het aanvankelijk geschreven: ‘pop’ was de afkorting voor popmuziek ‘corn’ was een synoniem voor ‘kitsch’ want Kingsley wist maar al te goed dat hij niet de meest briljante compositie uit zijn hoed had getoverd. Toch was het uitgerekend dit nummer dat de wereld rondging en hem schatrijk maakte. En Kingsley kan er nog altijd van genieten op hoogbejaarde leeftijd: hij is nét 92 jaar geworden.
In de single connection laat ik waanzinnige versies horen van Popcorn: uiteraard die van Kingsley zelf, die van Jean-Michel Jarre maar ook die van Herb Alpert én van de Zweedse kok van The Muppetshow.
Michel Follet
DPG Media NV 