Wie in de jaren zeventig opgroeide, kon niets naast Mud. Ten onrechte – vaak door mensen die hun succestijd niet meemaakten – wat laatdunkend geklasseerd als eendagsvlieg.
Mud scoorde maar liefst 11 top tien hits in Vlaanderen, waarvan er 5 gezwind op nummer één geraakten en toch lijken alleen “Dynamite” en “Tiger Feet”in het collectief geheugen opgestapeld. Zoals bij de meeste groepen was hun carrière kort maar hevig. Na een tijdspanne van drie jaar (74 tot 76) werden ze weer de anonimiteit ingejaagd. De groep probeerde het zelfs even met een zangeres in hun nadagen , toen Les Gray het solo probeerde, maar hij keerde daarna toch even terug, om te beseffen dat het Mud tijdperk in 1981 echt afgesloten was.
Uiteindelijk kwamen ze in het retro-circuit terecht en Les Gray werd er niet gezonder op en overleed in 2004. Drummer Dave Mount stierf in 2006, waardoor Mud écht tot de geschiedenis behoort.
In deze Single Connection laat ik horen hoe lang ze aan de weg timmerden voor het succes zich aanmeldde.
Al in 1967 nam Mud platen op, die de gekste muzikale bochten namen – van je reinste hoempapa tot pure psychedelica. Mijn favorietjes van Mud zijn de 2 singles die net voor de Mud-mania in Europa losbarstte, alleen in hun thuisland Engeland hits werden: “Crazy” en “Hypnosis”. Daarin hoor je al de typische Mud sound, maar het klinkt allemaal nog wat ruiger, wat uitdagender.
Ooit ondernam mijn moeder een poging om het portret van Les Gray op een vakantie-T-shirt te strijken, maar het strijkijzer haperde en er zat een ferme rimpel in het voorhoofd van Gray waardoor hij er uitzag als een oud mannetje, terwijl Mud in de zomer van 75 wél écht hot & hip was. Ondanks deze mislukte botox-behandeling, droeg ik het ambachtelijke Mud-T-shirt 2 maanden lang met waardigheid.
Begrijp je nu waarom ik nooit een kwaad woord willen horen van Mud.
Michel Follet
DPG Media NV 