Ik zou liegen als ik zeg dat ik een voetbalfan ben. De keren dat ik enkele minuten naar de groene grasmat keek is niet eens op twee handen te tellen. Je kan me dan ook veel wijsmaken.
Ooit heeft een beroemde voetbalcoach me op mijn kennis getest in de uitzending door een opstelling van spelers op te sommen die dateerde van halfweg de jaren 60 (terwijl we toen halfweg de jaren 90 waren) en ik liet me – domweg- ontvallen dat ik van de meeste namen wel eens gehoord had. Maar je gaat uiteindelijk toch mee in die gekte en ik bekijk dezer dagen de voetbalpagina’s daarom met iets meer belangstelling (voetnoot: met wielrennen heb ik dan weer veel affiniteit – de Tour de France volg ik zelfs met een arendsblik).
Toch zal ik blijk geven van mijn beperkte voetbalkennis in de single connection van dit weekend, op muzikaal vlak dan. Want die officiële WK liedjes intrigeren me wel. Tegenwoordig zijn het de popidolen van het moment – Shakira & Jennifer Lopez – die worden aangezocht om het nummer in te zingen, maar hoe was dat in de jaren 80, 70 en zelfs 60? Want toen al werd er voor elke editie een officieel lied op plaat gezet dat de sfeer van het organiserende land uitademde.
De Spanjaarden deden het daarom met klapperende castagnetten in 1982 , de Britten (bij hun WK in 1966) kozen voor een regelrechte pubsong en Argentinië huurde zelfs filmcomponist Ennio Morricone in voor hun hymne in 1978. Het vroeg flink wat opzoekwerk, maar ik laat enkele van die officiële WK nummers horen rond half elf.
Ik zal niet in een voetbalshirt komen werken, de zwart/geel/rode pruik die in de studio rondslingert past niet op mijn hoofd, maar luidop hoop & droom ik wel dat de Rode Duivels tot ver in het WK klassement mogen doordringen. Ontlok mij geen ‘olé olé olé’ maar dat groepsgevoel en gezonde chauvinisme voor dingen die mensen dichter bij elkaar brengen, zint me wel.
Michel
DPG Media NV 