Ik kan het onmogelijk verklaren: in feite ben ik het songfestival compleet ontgroeid en zal het me een zorg zijn wie er nog wint en toch hou ik geweldig fijne herinneringen aan de gouden jaren.
Volgens een bepaalde garde moet het allemaal hipper & moderner op dat Songfestival, maar dat resulteerde de jongste jaren vooral in een té overdadig TV evenement met veel vuurwerk, joelende mensen met spandoeken & vlaggen (soms waan ik me op de Night of the Proms) maar met weinig of geen hits. Hoe meer songfestivalnummers de hitparade proberen achterna te hinken, hoe minder impact ze lijken te hebben. Er worden enkele weken/dagen wild gedaan over artiesten die al of niet hun favorietenrol waar maken, maar een week later lijkt iedereen liedjes & uitvoerders alweer vergeten, de winnaar incluis
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik anno 2014 naar een akelig perfect geregisseerd massaspektakel zit te kijken, waarbij amper nog écht muziek wordt gemaakt. Bijna alles is fake, op de zang na. Maar de klok terugdraaien kan niet meer: daarvoor is het Songfestival te geföhnd geworden.
En toch wil ik jullie jaarlijks attenderen op een handvol songfestivalliedjes waar wél een hart & een ziel in zitten. Liedjes die lak hebben/hadden aan lege termen als ‘eigentijds’ of ‘trendy’. Muzikanten die gewoon hun geweten volgen. Nederland bewijst het nu 2 jaar na elkaar en wordt er ook voor beloond. Kreeg ik vorig jaar kippenvel van “Birds” van Anouk door zijn puurheid, dan ben ik nu ook helemaal gewonnen voor “Calm After The Storm” van The Common Linnets.
Ik reserveer een plekje voor hen in deze Eurovision single connection, maar voor die tijd hoor je een hoop tijdloze en wellicht ook gedateerde liedjes waar ik toch nog altijd door gecharmeerd wordt.
Michel Follet
DPG Media NV 