Even was Duitse muziek hip en vernieuwend: begin jaren 80 met de Neue Deutsche Welle. Het land had daarvoor vooral ‘schlagers’ uitgeleverd aan onze hitparade en niemand achtte het voor mogelijk dat er ook zoiets bestaat als Nina Hagen en Nena. Natuurlijk was die rage na enkele jaren ook weer overgewaaid en weer leek het alsof de Duitse muziek wat ingedommeld was.
Tot daar halfweg de jaren 80 Münchener Freiheit opstond – genoemd naar een beroemd plein in deze prachtige stad – een groepje dat oogde als Ultravox meets Culture Club, maar klonk als een heel eigen klankkleur had: mooie melodieën met knappe samenzang die zelfs hier en daar door The Beatles geïnspireerd leek. Ook hun platenhuis CBS had gauw in de gaten dat er meer in zat dan werkterrein Duitsland alleen.
Daarvoor werd de groep wel ingekort tot Freiheit en vertaalde ze enkele van hun meest succesvolle nummers naar het Engels.De stunt lukte en de groep haalde zelfs de Britse top tien met “Keeping The Dream Alive”. Toch klinkt Freiheit – excuseer Münchener Freiheit – het mooist in hun moedertaal. Ook toen hun populariteit zich weer ging beperken tot Duitsland alleen, bleven ze fijne liedjes schrijven, die gekenmerkt werden door de golvende vocaal mooi ingevulde refreinen. En waar vaak het verwijt klinkt dat Duits een harde taal is om in te zingen, wordt dat ontkracht als je Münchener Freiheit hoort.
Een poging om in 93 het songfestival voor Duitsland te winnen, mislukte jammerlijk (het liedjes was ook erg zwak), maar het publiek bleef hen trouw. Resultaat: 17 albums met de originele bezetting tot 2007, 15 miljoen verkochte platen.
DPG Media NV 