Kate Bush lijkt helemaal terug. En kreeg de wereldpers achter zich aan. Live optredens gaf ze amper. Aansluitend op haar eerste album “The Kick Inside” dat de wereld verbaasde in 1978, ging ze kort op tournee, maar daarna hulde Kate Bush zich in een nevel van mysterie.
Bush gunde zichzelf soms jaren de tijd om te broeden op een nieuwe album. Ik vond al dat ze allures had van een bosnimf toen ze als 19 jarige bij gratie van David Gilmour van Pink Floyd een eigenzinnige plaat opnam waarvan de single “Wuthering Heights” in geen tijd de wereld veroverde. De hoes was fotoshop avant la lettre: Bush die aan een Chinese vlieger hing en in een oog terechtkwam. Nooit begrepen wat de ware toedracht van deze visuele poëzie was.
Ontzettend snel na haar debuut bracht Kate Bush een tweede album uit (amper 9 maanden later) “Lionheart” maar vanaf dan nam ze de tijd voor elke nieuwe worp. Een keer deed ze zelfs 12 jaar over een nieuwe cd.
Dat Kate Bush nu terugkeert naar de tempel waar ze ooit voor het eerst optrad (het Hammersmith Apollo theater in Londen) voor 21 concerten, is een slimme zet. Aan het eind van de album connection laat ik haar legendarische live versie van “Wuthering Heights” horen van toen.
De muziek van Kate Bush is niet altijd even radiovriendelijk en voor meezingers ben je bij haar aan het verkeerde adres, maar ze volgende koppig haar eigen muzikale weg en zo iemand draag ik iemand in mijn hart.
Zondag hoor je een handvol vergeten nummers van Kate Ba-Bush-ka.
DPG Media NV 