Op zondag pak ik voortaan uit met de minder gedraaide hits van een typische albumgroep.
Fleetwood Mac zet meteen de toon en er is bovendien een link met de groep die ik op zaterdag uitkoos: Abba. Beide groepen hebben/hadden 2 zangeressen met een heel eigen klankkleur . Ze zongen vaak om beurten de nummers in, maar als die 2 uiteenlopende stemmen in elkaar pasten, ontstond er magie.
Je was ook altijd een beetje meer fan van de ene dan van de andere. Bij Abba had ik toch net iets meer met de rosse, Frida dan met de blonde, Agnetha. Die voorkeur berustte in feite op niets. “Fernando” is geweldig door de zanglijnen van Frida maar “The Winner Takes It All” kan door niemand anders worden gezongen dan door Agnetha.
En met Fleetwood Mac is dat niet anders. Christine McVie charmeert me net iets meer dan Stevie Nicks, maar ook “Dreams” hoor ik niet meteen in de versie van McVie. Maar wat wellicht nooit zal lukken met Abba (en misschien is het beter zo) lukte dit jaar wel: Fleetwood Mac werd helemaal in ere hersteld dankzij de terugkeer van Christine McVie.
Michel Follet
DPG Media NV 