Eerlijk is eerlijk. Er zijn weinig popalbums die ik volledig kan uitluisteren, van A tot Z. Zo’n onvoorwaardelijk fan ben ik niet van een groep of artiest dat ik alles wat hij of zij opnam, koester.
Meer nog : op 95% van de meeste popalbums staan – in mijn oren – afdankertjes, blauwdrukjes van vroegere hits of zelfs nummers die beter in de prullenmand waren beland. Ik noem geen namen, maar een groep die een eervolle vermelding krijgt omdat ze er wél in slaagde een album te maken zonder één zwak moment, is The Eagles. In 1976 was “Hotel California” voor mij al een perfecte popplaat en dat blijft tot vandaag zo. Oké, er staan maar 9 nummers op en er is zelfs een (fantastische) gedurfde instrumentale reprise van “Wasted Time”, waardoor er amper 8 (gelukkig lange) nummers over 2 plaatkanten werden uitgesmeerd, maar de puzzelstukken passen daardoor wel perfect in elkaar. The Eagles was natuurlijk een verzameling van én uitstekende muzikanten én zangers. De koek werd eerlijk verdeeld: Don Henley, Glenn Frey, Joe Walsh en Randy Meisner zongen elk om de beurt en dat maakte de plaat erg gevarieerd en toch – door hun typische Eaglessound – samenhangend. Zondag pak ik uit met de vergeten hits van The Eagles en wil het toeval dat ik toch wel geen enkel nummer van dat vier sterren album programmeer? Misschien precies omdat in mijn oren al die songs op “Hotel California” niet vergeten zijn. Het blijft nu éénmaal één van de best verkochte popalbums aller tijden. En voor één keer is dat meer dan terecht.
DPG Media NV 