Cliff Richard kwam eerder geruisloos nog eens optreden vorige zaterdag in ons land. Richard is 73, mag ‘Sir’ voor zijn naam plaatsen wanneer hij maar wil en is ‘by far’ de beste verkopende Britse artiest ooit (The Beatles even niet meegerekend).
Zijn carrière begon in 1958 en “Living Doll” stond één jaar later op elke Vlaamse jukebox tussen de “Boerinnekesdans” en “Que Sera Sera”. De teller staat ondertussen op 154 singles en uiteindelijk heeft Cliff het opgegeven om toch één keer per decennium de nummer 1 van de Britse hitlijst te halen. Dat lukte hem overigens wel in de jaren 50, 60, 70, 80, 90. Ondanks de steun van zijn achterban miste hij in de jaren 2000 op een plaats na de top te behalen. Het gigantische succes in zijn thuisland en in heel Europa stond in schril contrast met de hitparadenoteringen in de US.
Amerika had zelf een overdosis van die keurig geklede en gekapte idolen met vrolijke meezingers en tedere ballades. Richard kreeg daarom geen voet aan wal in Amerika en dat bleef knagen tot in 1976. Hij droomde van een Amerikaanse top tien hit en moest daarvoor enkele van zijn principes overboord gooien. Als diepchristelijk geïnspireerde zanger was zingen over de duivel géén goed voorbeeld, maar uitgerekend met het rockgetinte en uitdagende “Devil Woman” haalde Cliff zijn trofee binnen. Het werd N° 6 in Amerika en meteen ook zijn grootste hit, al kon hij de top tien stunt nog 2 keer herhalen met “We Don’t Talk Anymore” en “Dreamin”.
Zondag hoor je in The Album Connection de plaat uit 76 die Cliff Richard Amerikaanse roem bezorgde en uiteraard draai ik ook “Devil Woman”. Op de dag des Heren. Als dat maar goed afloopt.
Michel
DPG Media NV 